Year: 2011 Volume: 4 Issue: c

Σύνοψη: Σκοπός της έρευνας ήταν να μελετηθεί η στρατηγική διαπραγμάτευσης των εμποδίων που επιστρατεύουν τα άτομα προκειμένου να τα ξεπεράσουν και να εξελιχθούν στα στάδια αλλαγής της συμπεριφοράς ώστε να συμμετάσχουν σε φυσικές δραστηριότητες άσκησης. Στόχος ήταν να ταξινομηθούν τα άτομα σε δύο ομάδες ανάλογα με τον βαθμό χρήσης των στρατηγικών διαπραγμάτευσης (χαμηλό και υψηλό) και στην συνέχεια να εξεταστούν τα στάδια αλλαγής στις δύο αυτές ομάδας. Το δείγμα αποτέλεσαν τριακόσια ενήλικα άτομα (n=300) του Ν. Θεσσαλονίκης (178 άνδρες,122 γυναίκες), με μέσο όρο ηλικίας 39 έτη. Τα όργανα μέτρησης ήταν: για τα στάδια αλλαγής Stage of Change Instrument (SCI: Marcus et al., 1992d και για την διαδικασία αλλαγής το Processes of Change Questionnaire (PCQ: Marcus et al., 1992c). Σύμφωνα με τα αποτελέσματα το μεγαλύτερο ποσοστό των συμμετεχόντων ανήκε στα στάδια της «Αδιαφορίας» και «Σκέψης» (65.6%),αρκετοί συμμετέχοντες (20.4%) ανήκαν στα στάδια «Προετοιμασίας» και «Πράξης» ενώ το μικρότερο ποσοστό (10.7%) ανήκε στο στάδιο της «Διατήρησης». Η ανάλυση συστοιχιών για την ταξινόμηση των συμμετεχόντων σύμφωνα με τις διαστάσεις αλλαγής συμπεριφοράς ανέδειξε δύο ομάδες: Χαμηλής Διαπραγμάτευσης (n=124) και Υψηλής Διαπραγμάτευσης (n=176). Η ομάδα Χαμηλής Διαπραγμάτευσης σημείωσε μείωση στη χρήση των στρατηγικών διαπραγμάτευσης καθώς τα στάδια αυξανόταν, ενώ αντίθετα η ομάδα Υψηλής Διαπραγμάτευσης αύξηση στη χρήση των στρατηγικών καθώς τα στάδια αυξάνονταν. Τα αποτελέσματα επιβεβαιώνουν το ιεραρχικό μοντέλο των ανασταλτικών παραγόντων συμμετοχής (Grawford, Jackson, & Godbey, 1991) και την θεωρία των στρατηγικών διαπραγμάτευσης (Crawford & Godbey, 1993; Prochaska & DiClemente, 1983), καθώς δείχνουν ότι η ικανότητα ενός ατόμου να χρησιμοποιεί συγκεκριμένες στρατηγικές διαπραγμάτευσης είναι καθοριστική στον να ξεπεράσει τα εμπόδια συμμετοχής. Τα αποτελέσματα της έρευνας θα συζητηθούν.